PEKİ YA SONRASI   Sabah saatleriydi.Güneşin ilk ışıkları yeryüzüne can veriyordu.Adeta geçen günün yorgunluğu ile uyuyakalmış insanoğlunu ve diğer canlıları bir annenin şefkati ile uyandırıyordu.Çalışanlar işine,öğrenciler okula yeni bir günün verdiği heyecanla gitmeye hazırlanıyordu.Cumhuriyet meydanı yeni günün verdiğicanlılıkla misafirlerini kucaklıyordu.Orta yaşlarında iyi giyimli yüksek zümreden biri olduğunu vurgulaya kır saçlı bir adam meydanda belirdi.Villaların bulundğu zenginlerin yaşadığı onların tabiri ile dünyanın cenneti isimli bölgeye giden yoldan geliyordu.Tam o adamın geldiği sokağın başında eski püskü elbiseler içinde soğuktan titreyen bir çocuk belirdi.Belki de hep oradaydı ama kimse fark etmemişti.Gözleri umut doluydu.İlk ışıkları ile dünyayı selamlayan güneş gibi parlıyordu gözleri.Orta yaşlı adamda bu çocuğun gözlerindeki ışığı fark etmiş olacak ki yanından geçerken duraksadı.Torun sevgisinden mahrum bir dedenin kullandığı hafif bir ses tonu ile -Adın ne senin dedi Çocuk karanlık dünyasına uzanan bir el görmüşcesine bir o kadarda yaşadığı acılarla dolu karışık bir ses ile -Umut dedi Adam çocuğun haline acımış olacak ki onunla konuşmaya başladı. -Annen baban yok mu senin? -yok efendim -Nerede kalıyorsun peki Bu soru üzerine ağlayacak bir alan çocuk adamın sorusuna cevap verircesine fakir insanları yaşadığı bir sokağa kafasını çevirdi Adam çocuğun halini anlayınca elini cebine attı ve bir miktar para çıkartarak çocuğa uzattı.Uzattığı para çocuğun karnını doyurması için iyi bir fırsattı tabi birde çaresizliğin verdiği katlanılması zor durum. Çocuk gözyaşlarının temizlediği kirlenmiş yüzünün içinde ışıldayan gözlerini adama dikerek: -neden dedi Adam bu soru karşısında irkildi.Belkide gün içinde onlarca soru ile karşılaşıyor bu sorulara büyük bir ustalıkla cevap veriyordu.Ama bu soruya cevap veremedi ve orada uzaklaştı.Çocuk adı gibi umutlanmıştı biraz.Adamın verdiği para kahvaltı yapmasına yeterdi elbette ama bir kahvaltının etkisi birkaç saat sürerdi.PEKİ YA SONRASI     AYDIN YILMAZ 12 SOSYAL